10 januari

Deze morgen werd ik ongesteld. Ik voel niet echt een teleurstelling of verrassing. We zijn tenslotte ook niet op een kind gefixeerd. Eigenlijk is het nog steeds een onwerkelijk idee, een kind van ons beiden, ook al wil ik het ondertussen wel graag.
Maar deze maandstonden luiden uiteindelijk aleen maar een nieuwe kans in.
Het ogenblik van de hoogste kans is niet precies vast te stellen. Een eicel is 24 uur lang bevruchtbaar, spermacellen zijn zo’n 3 à 4 dagen actief. Dat geeft een marge van meerdere dagen omtrent het vermoedelijke ogenblik van eisprong; overigens op zich ook al geen exact vast te stellen gegeven. Een eisprong zou 14 dagen voor de volgende maandstonden plaatsvinden, maar slechts weinig vrouwen tekenen zo’n mooie cyclus van 28 dagen op. Ook daar reken je best op een marge van een week. En niets houdt je tegen om voor en na ook nog even te oefenen. Integendeel: spermacellen zouden van de beste kwaliteit zijn als je een regelmaat aanhoudt van ‘om de dag’. Dus lijkt het al gauw maar het veiligste om onmiddellijk na de maandstonden te beginnen en flink door te werken tot de volgende eraan komen, een bezigheid die ons de voorbije weken eerlijkgezegd best wel wat plezier opleverde. Want al wil de pil dan wel eens geroemd worden als de aanzet tot de seksuele bevrijding van de vrouw, men vergeet er wel bij te zeggen dat die bevrijdde seks het met een immer geremd libido moet doen. Er kunnen geen kinderen meer van komen, nee, maar evenveel plezier komt er ook niet meer van. Maar met de pil in de vuilbak, de roes van het vooruitzicht van een kind in onze geest en de ontspanning van de reis nog in onze leden beleven we avonturen vol dolle pret en opgewonden verwachting.