Problemen met oplossingen?

5 april

Uren naéén sta ik bij de spiegel de omtrek van mijn lichaam te controleren en mijn bovenlip op haartjes na te zien. Ik ben misschien geen schoonheid, maar ik heb toch altijd gedacht dat het wel duidelijk was dat ik een vrouw ben. Nu twijfel ik daaraan. Het voelt alsof iedereen mij al altijd bekeken heeft met de gedachte dat ik toch wel een heel mannelijk exemplaar van de vrouwelijke bevolking ben en dringend eens mijn bovenlip moet laten ontharen. Heb ik mezelf dan altijd verkeerd beoordeeld? Heb ik niet willen zien wat de werkelijkheid is?




Mei

De maand mei is ontzettend zonnig. De hele natuur schreeuwt van vruchtbaarheid. Nog nooit zag het lentegras er zo sappig uit, leken de bloesems zo bloeddorstig mooi. En uiteraard: nooit eerder was ik zo in contrast met de natuur rondom mij. De donderwolk die aan de hemel schitterde door afwezigheid zat vele meters lager ineengeklapt op een tuinstoel te mokken.
Goddank voor Pablo die mij met zijn eerlijkheid altijd doet vooruitkijken. Op een middag, enkele dagen geleden, ben ik aangespoord om mijn probleem gewoon te erkennen. Misschien heb ik wel meer haartjes op de bovenlip, misschien heb ik wel PCO. Als we werkelijk kinderen willen, zou ik er dan niet beter iets aan doen?
Het is niet dat ik er niet aan heb gedacht om iets aan het probleem te doen. Het is alleen de oplossing die het nog erger maakt: hormonen slikken. Alleen dat zal mijn koppige eicellen doen inzien dat ze sneller moeten springen. Het klinkt logisch: keten van hormonen verstoord, dus hormoon toevoegen om keten te herstellen. Zomaar wachten op een late eisprong heeft weinig zin, zo is mij verteld, want een late eisprong is meestal ook een slechte, met zo goed als nooit bevruchting tot gevolg.
Maar hormonen nemen?! Ik?! Sinds ik mij bewust ben van de wereld en het milieu heb ik er altijd een lichtgroene levensstijl op na proberen houden, met voornamelijk natuurvriendelijke producten en de pil toch altijd ook een beetje met tegenzin. Hormonen nemen zou niet alleen de erkenning inhouden van het feit dat er iets met mijn vruchtbaarheid scheelt, maar zal ook voelen als een verraad aan mijn diepste wezen dat altijd heeft geloofd dat kiezen voor hormonen een makkelijkheidsoplossing van de hedendaagse tijd is. “We nemen de pil omdat we geen kinderen willen, maar van zodra we stoppen met de pil willen we de kinderen dirèct”, dat heb ik zelf nog verteld in mijn cursussen ethiek. Is dit inderdaad een makkelijkheidsoplossing? Heb ik geen geduld, of moet ik mij gewoon neerleggen bij het probleem?
Ook na nachten nadenken vind ik maar geen vrede met het vooruitzicht van een hormonenpilletje. Het voelt alsof het kinderen maken mij uit handen wordt genomen; alsof de wetenschap een kindje in mij gaat maken, in plaats van wij twee samen. En zijn mijn principes dan zo flauw dat ik ze na enkele maanden proberen al ga opgeven?
Eeuwige oplossing Google stuurde mij naar een babyforum waar ik ontdekt heb dat de halve wereld PCO lijkt te hebben; of toch de halve internettende wereld. Talrijke discussiegroepen hebben het over het probleem en zijn mogelijke oplossingen, en waar mijn innerlijke discussie na het gesprek met Pablo nog overhelde naar aanvaarden, balanceer ik nu op slag weer naar de andere kant: dat zoveel jonge vrouwen plots een ziekte of syndroom hebben waar een paar jaar geleden nog niemand over sprak, is dan wel niet onmogelijk, maar wekt toch mijn argwaan. Het is alsof die diagnose nu een makkelijkheidsoplossing is voor alle gynaecologen die een eisprong-probleem vaststellen. En in één klap door ben ik niét meer bereid om hormonen te nemen. We zijn ocharme 5 maanden bezig, in plaats van het vooropgestelde jaar! Het is te vroeg voor medische inmenging, en we hebben tijd genoeg om eerst een alternatieve methode uit te proberen!
Een mogelijke alternatieve methode vond ik op datzelfde forum: acupunctuur. Meerdere vrouwen waren al eens bij een acupuncturist langsgeweest, en bij elk van hen was ‘de toestand’ daarom niet genezen, maar zeker wel verbeterd. Omdat ik toch niet negatief sta ingesteld tegenover oosterse geneeswijzen leek het me het proberen waard, en met een baat-het-niet-schaadt-het-niet-houding ben ik gisteren bij een gespecialiseerde acupuncturiste langsgeweest.
Ik ervaarde het als positief dat ze niet meteen tegen hormonen en de westerse wetenschap bleek te zijn. Die hormonen kunnen volgens haar wel helpen, maar niet zolang mijn lichaam zelf niet sterk genoeg is. “Misschien zou je met die hormonen wel zwanger kunnen raken”, zei ze, “maar je lichaam moet ook de kracht hebben om daarna nog negen maanden lang een warm nest te vormen voor de baby. Zo’n pilletje kan bij de inspanningen van zo’n avontuur maar weinig helpen.”
De naalden zelf kreeg ik in de buurt van mijn polsen en voeten. De naaldjes die dicht bij een bot werden gestoken, voelden niet altijd even aangenaam, en al helemaal niet wanneer er langs links of rechts (afhankelijk van het beoogde effect) even werd aan gedraaid (getonseerd?), maar eens ze werden losgelaten, was ik me er nauwelijks van bewust. Bovendien kreeg ik een warme mineralensteen boven mijn buik en bestonden de 20 minuten die ik moest wachten uit heerlijk soezen en bedenken dat het enige schilderijtje aan de witte muren wel eens vervangen zou mogen worden door een werkje met minder slijtage.
Maar of ik mij nu beter voel na deze sessie? Niet bijzonder. De overal beschreven behaaglijke vermoeidheid die mij zou moeten overvallen is tot dusver nog steeds afwezig. Ik voel me eigenlijk ook altijd goed, dus het is evenmin zo dat ik door deze acupunctuur plots veel meer energie krijg, zoals andere vrouwen dan weer beschrijven. Het enige deugddoende van de zaak is dat ik door deze afspraken eens echt tijd voor mezelf heb, zonder mij voor één of ander verbouwingskarwei te moeten haasten. Het is ontspanning op zich, pure wellness met een geneeskundig sfeertje erbovenop.
Hoewel ik vooraf het ongefundeerde idee had dat acupuncturisten natuurliefhebbers en vegetariërs zijn, kreeg ik van de acupuncturiste ook nog de raad mee om toch één of twee keer per week rood vlees te eten. Dat zou mijn lichaam blijkbaar terug in balans helpen brengen. Na bijna 10 jaar vegetarisme valt deze opgave me erg zwaar. Omdat ik me er zelf niet toe kon brengen, heeft Pablo biefstuk van de Delhaize meegebracht. Bio. Gelukkig is het nog steeds erg zomers weer en maakte de barbecue minder duidelijk dat ik werkelijk vlees aan het eten ben.