De eerste echo...

Toen we vandaag dan uiteindelijk toch bij de gynaecologe aankwamen, waren we meer vod dan mens, helemaal moedeloos bij de gedachte dat we behalve die test eigenlijk geen enkel teken van zwangerschap meer hadden gehad. En stel je voor: helemaal opnieuw beginnen?! Nu we weten hoeveel moeite het zwanger raken kost, lijkt het alsof we nooit meer de moed zullen kunnen opbrengen voor een tweede keer.
Het uitkleden leek eindeloos te duren, het stilzwijgend zoeken van de gynaecologe op het echotoestel evenzeer. Pablo en ik keken naar elkaar, de gynaecologe keek alleen naar het scherm, en ik voelde de angst stijgen in mijn keel, mijn maag verweesd en misselijk achterlatend.
Alsof het de normaalste zaak van de wereld was zei de gynaecologe toen: “Kijk, deze zwarte vlek hier, dat is het dooierzakje.”
Een heuse dooierzak! (wat dat ook mocht zijn).
“En dit kleine knipperende vlekje, dat is het hartje.”
En een hartje! Geen kind nog, maar wel al een hart, puur leven, puur basis van leven!
Wegzakkend in gelukzaligheid schonken we elkaar wat dromerige blikken terwijl de gynaecologe een beetje dichter op haar scherm ging kijken.
En bleef kijken.
“Is er iets mis?” vroeg ik, onmiddellijk al paraat, klaar om het nieuws dat zou komen te doorbijten en me erdoorheen te slaan, hoe slecht het ook mocht zijn.
Het scherm werd iets meer naar ons toegedraaid en opnieuw ging de vinger van de gynaecologe naar het scherm en zei ze: “Zie je dit?”
We zagen het.
“Dat is nog een hartje.”
Gepaste stilte.
“Je verwacht een tweeling.”
Je zou denken dat we bijna van onze stoel vielen van verbazing. Maar dat was niet zo. Het leek normaal; vanzelfsprekend; ook al hadden we bijna niet meer aan de tweelingen in onze familie gedacht. Het enige wat wij dachten, was hoeveel geluk we wel hadden: zwanger raken! En dan nog twee maal zwanger raken in één keer!
De gynaecologe liet ons niét zo vrolijk zijn. Tweelingzwangerschappen zijn risicozwangerschappen: vroeggeboorte, couveuse en mogelijke lichamelijke en intellectuele achterstand aan de kant van het kind; vermoeidheid, hoge bloeddruk en zelfs een veel grotere kans op zwangerschapsvergiftiging aan de kant van de moeder. Míjn mogelijke problemen kunnen me echter geen barst schelen; daar kom ik wel door. Maar de gezondheid van mijn kinderen, daar ben ik nauwelijks 7 weken na bevruchting al helemaal bereid voor te vechten!