Zwanger

25 augustus

Zwanger-zijn is niet iets wat je bent, maar wat je geleidelijk aan wordt. Hoe zou je je ook zwanger moeten voelen als alleen een lichtroze bol het verschil aangeeft tussen de staat voor en na het zwangerworden? Eerder dan in de zevende hemel zijn we verbouwereerd: onwennig dat we geen thermometer meer moeten consulteren, verbaasd dat we onszelf niet moeten dwingen tot vrijen, ontheemd in een leven dat plots zo rustig is nu niet meer elk moment in het teken staat van zwanger-raken; overigens iets wat we pas echt merken nu het allemaal is weggevallen. Ons leven is zo rustig ineens. En we hebben zoveel tijd, zoveel vrije tijd plots!
Op 15 augustus vertelden we het Grote Nieuws al aan Pablo's ouders, en de dag erop aan mijn ouders. We hadden originele wijzen van vertellen, en de reacties waren vrolijk en ontroerd. Kortom: het sprookje lijkt nu echt compleet.
En toch, nog terwijl we het vertellen, is het onmogelijk voor te stellen dat wat we zeggen waar is. En op ons toepasbaar. Er is niets tastbaars om aan te verifiëren dat wat we vertellen effectief zo is: dat er een kind in mij groeit. En dat wij ouders zullen worden. Ik ga werken, wij gaan uit eten, we werken verder aan de verbouwing, en bij dat alles lijkt niets erop te wijzen dat ik zwanger ben; behalve dan dat we geen pogingen meer wagen om zwanger te worden.
En toch, heel af en toe, lijkt er al een klein extraatje te zijn dat mij vanaf nu altijd vergezelt bij wat ik ook doe. Het zit op mijn schoot als ik de trein neem, en piept even boven mijn bureau als ik met collega’s praat of een broodje zonder rauwe groenten bestel. Het is als een binnenpretje, dat met me meegaat als ik een eerste afspraak maak bij de gynaecologe, en dat een glimlach op onze lippen streelt wanneer we ’s avond in bed naar het plafond liggen te staren, vruchteloos proberend het zwanger-zijn te vatten.
Dat vatten lukt absoluut niet. Zwangerschap lijkt een woord dat niets met mij te maken heeft, laat staan dat het woord ‘kind’ op ons toepasbaar zou zijn!
Gek genoeg is er echter toch ook al onmiddellijk een beetje angst. Angst dat er iets mis zal zijn, angst dat het een schijnzwangerschap zal blijken, een buitenbaarmoederlijke, een miskraam. En de dagen tot aan de eerste afspraak beloven even slopend traag te zijn als die tussen vermoedelijke eisprong en mogelijke zwangerschapstest.