Problemen...

30 maart


Ik vond vandaag dat de traditionele 28 dagen van een cyclus ver genoeg overschreden zijn om niet meer geduldig te moeten zijn. Slechts weinig vrouwen tekenen een mooie cyclus van 28 dagen op, ja, maar 40 dagen, dat lijkt toch al ergens op te wijzen. Vol vlinders in de buik had ik eerder deze week al een zwangerschapstest bij de apotheek gekocht (12 euro!), en deze morgen, in een beladen sfeer, ben ik met het staafje en een potje naar het toilet getrokken. Maar: het ding gaf geen enkel teken van optimisme. Niets!
Ik had nooit durven denken dat het zo’n ontgoocheling zou zijn… En we moeten niet denken dat het de tester is die niet werkt. Ik heb er speciaal daarom zo’n dure bij de apotheek gehaald: om zeker te zijn. En dus ben ik niet zwanger. Wéér niet zwanger; zo denk ik nu al; na amper 3 cyclussen! Dat het eventueel aan Pablo zou liggen, moet ik ook niet denken. We waren nog maar pas terug uit India toen hij zei: “Ik zie niet in waarom we een jaar lang moeten proberen, zoals iedereen zegt, om dan na een jaar vol verdriet te ontdekken dat het mijn sperma is waar iets aan mankeert. Dan hebben we gewoon een jaar verspild.” En dus is hij naar de dokter gegaan (die zijn vraag behoorlijk vreemd vond), en had enkele dagen later het resultaat al: hyperdynamisch, talrijk en gezond.
Blijft ook dat mijn cyclus toch wel weer erg lang is geweest. En de immer hulpvaardige Google laat me weten dat ik dat niet als normaal mag beschouwen. Alles boven de 40 dagen is blijkbaar Problematisch. En dus voel ik me verplicht om, ondanks alle wensen om niet te overdrijven, toch een afspraak te maken bij een gynaecoloog.

2 april

Na het doorstaan van de gebruikelijke ellende die een gynaecologenbezoekje met zich meebrengt (hoe zit het nu met scheren, hou ik mijn kousen aan of niet, zou ze een beetje voorzichtig zijn), heb ik vandaag te horen gekregen dat mijn probleem uit twee luie eileiders bestaat. Die zouden het signaal van mijn hersenen en het samenspel van mijn hormonen misbegrijpen en constant in de waan verkeren dat er wèl al een eitje is gesprongen terwijl dat nog helemaal het geval niet is. Het ding heet PCO. Dat had ik vooraf al op internet gezien en verdacht toepasbaar op mezelf bevonden. Het brengt in één pakket ook nog licht overgewicht en (jawel) mannelijke beharing met zich mee. Hoewel de gynaecologe zo vriendelijk was om te benadrukken dat dit enkel mogelijke symptomen zijn en ze bij mij niet voorkomen, blijven ze nazinderen in mijn hoofd: dik, behaard en onvruchtbaar. Met één bezoekje lijk ik van toekomstige mama in onvruchtbaar manwijf getransformeerd.